Demonologia

Antychryst (gr. antichristos) przeciwnik, oponent Chrystusa (anti – przeciw, zamiast: christos : pomazaniec), duch będący zaprzeczeniem Chrystusa, jego antytezą. Szatan; anioł upadły, zły duch, czart, władca, który rządzi w powietrzu (Biblia, List do Efezjan, 2,2), kusiciel, książę ciemności, w wierzeniach judeo-chrześcijańskich główny duch zła we wszechświecie.
W Biblii imię to oznacza zazwyczaj oponenta albo przeciwnika w zwykłym, ludzkim sensie. Tak postrzega antychrysta Nowy Testament. Proroctwa zawarte głównie w Księdze Daniela, listach apostoła Pawła i w Apokalipsie, zapowiadają pojawienie się wielu antychrystów-ludzi. Jednak kładą główny nacisk na pojawienie się szczególnego Antychrysta bezpośrednio przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Wiele grup chrześcijan na przestrzeni dziejów próbowało utożsamić postać Antychrysta z jakimś konkretnym człowiekiem. Między innymi za Antychrysta uważano cesarza rzymskiego Nerona, papieży, cesarza Francuzów Napoleona I Bonaparte, wodza i kanclerza Rzeszy Niemieckiej Adolfa Hitlera, przywódcę ZSRR Józefa Stalina. Można też porównywać Diabła z Bogiem w tym sensie, że są przeciwstawni, np.:

Bóg Ojciec : Diabeł
Syn Boży : Antychryst
Duch Święty : Zły Duch

Według wierzeń hebrajskich jest aniołem, który odszedł z nieba, dołączając do stronników Lucyfera. Zbuntował się przeciwko nakazowi oddania hołdu Adamowi, wypowiadając przy tym słowa: Syn ognia nie będzie się kłaniał synowi ziemi. (aniołowie powstali z bedymnego ognia, a Adam z gliny). Tradycja hebrajska mówiła, iż był on wynalazcą makijażu i broni białej, a także jednym z aniołów, którzy obcując z ludzkimi kobietami spłodzili olbrzymów-gigantów, na zgubę których zesłany został Potop. W późniejszym okresie zaczęto Azazela (błędnie zresztą) utożsamiać z diabłem czy też odpowiednikiem Szatana.
W ostatniej ceremonii Dnia Pojednania, po symbolicznym oczyszczeniu świątyni izraelskiej krwią kozła dla Jahwe, arcykapłan wychodził ze świątyni i wówczas dopiero przychodziła kolej na kozła dla Azazela. Kapłan przenosił na niego symbolicznie, poprzez nałożenie rąk, zapis odpuszczonych grzechów (Kpł.16:21).
Człowiek, który przejmował kozła od arcykapłana, wyprowadzał go na pustkowie. Początkowo kozła dla Azazela nie zabijano, lecz pozostawiano na pustyni, gdzie sam ginął (Kpł.16:22). Później, z obawy, aby kozioł nie zabłąkał się na zamieszkane tereny, co byłoby złym omenem, człowiek, który go wyprowadzał strącał kozła ze skały.
Słowo to w języku hebrajskim znaczyło między innymi: demoniczną istotę, pustynne miejsce zniszczenia i śmierci, a także oddawało ideę usuwania czy eliminacji. Większość biblistów uważa, że Azazel jest epitetem istoty demonicznej. Azazel byłby więc przeciwnikiem Mesjasza, dlatego w ceremoniach Dnia Pojednania kozioł dla Azazela skontrastowany jest z kozłem dla Pana, który reprezentował Chrystusa. Pogląd ten ma za sobą wiele argumentów. Oto niektóre z nich:



Paralela między kozłem dla Jahwe a kozłem dla Azazela, sugeruje istotę podobną do Jahwe, a więc osobową i nadprzyrodzoną, ale przeciwną Bogu.
Kozioł dla Azazela uważany był za tak nieczystego, że ten, który go prowadził, przed powrotem musiał obmyć ciało i szaty (Kpł.16:26).
Biblia kojarzy z demonami bezwodne miejsca, na jakie tego kozła wyprowadzano (Iz.13:21-22; 31:11-15; Mt.12:43).
Księga Kapłańska także wskazuje na związek kozła z demonami. W następnym rozdziale po opisie Dnia Pojednania jest przestroga przed .:cudzołóstwem z demonami:. (składanie im ofiar), w której kozły są eufemizmem dla demonów (Kpł.17:7).
Wiele starożytnych kultur utożsamia kozła z diabłem, np. satyr, faun czy grecki bożek Pan. Rogata głowa kozła (często na tle pentagramu) do dziś stanowi w czarnoksięstwie i satanizmie symbol samego Szatana.



W Ewangeliach naśladowcy diabła ukazani są jako kozły, podczas gdy zwolennicy Chrystusa jako owce (Mt.25:32). Co ciekawe, w podobny sposób jak w tej przypowieści Jezusa, ukazani są w dawnej literaturze żydowskiej ludzie w dniu sądu: po jednej stronie sprawiedliwi, a po drugiej nieprawi; nieprawi są ukazani jako .:ludzie Azazela:.
Słowo azazel etymologicznie wywodzi się zapewne z hebrajskiego zz-l, które oznacza złowrogiego i niepohamowanego boga, jakim Biblia ukazuje Szatana (2Kor.4:4). Imię Zazal występuje w starożytnych pismach żydowskich jako uosobienie zła, nieczystości i zwiedzenia.
W starożytnej literaturze judaistycznej Azazel to istota diaboliczna; demon, który przyniósł ludzkości narzędzia wojny; .:nauczył mieszkańców ziemi wszelkiej nieprawości:.; zły duch, który kusi sprawiedliwych.
Apostoł Jan nawiązał w 20. rozdziale Apokalipsy, zarówno językiem, jak i symboliką do ceremonii usunięcia grzechów w Dniu Pojednania (Kpł.16:21), identyfikując kozła dla Azazela z diabłem.
Czy kozioł dla Azazela odgrywał jakąś zbawczą rolę?

Niektórzy tak przypuszczają, ze względu na to, że kozioł ten niósł na sobie zapis grzechów ludu Bożego.

Czy kozioł dla Azazela mógł reprezentować Chrystusa, tak jak kozioł dla Jahwe?
Nie, gdyż w przeciwieństwie do kozła dla Jahwe i każdej ofiary jaką składano w świątyni, krew drugiego kozła nie była przelewana, zaś zgodnie z Biblią .:bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia:. (Hbr.9:22). Kozioł, którego krew nie była przelewana, nie mógł reprezentować ofiary Chrystusa.
Nie, gdyż kozioł dla Azazela nie miał żadnego udziału w dziele pojednania. I nie mógł mieć, gdyż złożenie zapisu grzechów na kozła i usunięcie go na pustynię, zaczynało się dopiero, kiedy świątynia była już oczyszczona z grzechów krwią kozła dla Pana (Kpł.16:20), który reprezentował ofiarę Mesjasza.
Nie, gdyż usunięcie kozła dla Azazela nie symbolizowało dzieła pojednania, lecz ostatnią fazę sądu Bożego: wykonanie wyroku, a więc - eliminację grzechu i diabła, który był jego źródłem.
Azazel w Dniu Pojednania nie otrzymał też w koźle żadnej ofiary czy modlitwy. Zbawcze dzieło Mesjasza, którego krew miała oczyścić lud Boży, symbolizował kozioł dla Jahwe. Kozioł dla Azazela zapowiadał jedynie los, jaki przypadnie tym, których reprezentował, a więc Szatanowi i jego aniołom.
Udziałem kozła dla Azazela była śmierć na miejscu bezludnym i pustynnym, które Septuaginta oraz Nowy Testament oddają słowem abyssos (Ap.20:1-10). W Apokalipsie oznacza ono miejsce wygnania Szatana, zanim zostanie on unicestwiony w jeziorze ognia, zwanym gehenną (Mt.25:41; Ap.20:14-15).
Dzień Pojednania ilustrował końcową fazę służby Mesjasza w świątyni niebiańskiej, związaną z usunięciem zapisu przebaczonych grzechów oraz złożeniem ich konsekwencji, zgodnie z lex talionis (prawem odwetu) na ich przyczynie i fałszywym oskarżycielu - Szatanie. Wykonanie tego wyroku opisuje 20. rozdział Apokalipsy. Dopiero, kiedy rozumiemy ceremonie związane z kozłem dla Azazela, możemy w pełni rozumieć, o czym mówi ten końcowy rozdział Apokalipsy.



Belzebub, poprawnie Baal-Zevuv (hebr. .:Pan much i komarów:.) to hebrajskie imię demona. Spotykamy się z nim w ewangeliach, kiedy to niektórzy Żydzi oskarżają Jezusa, że .:mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy:. (Łk 11, 15).
Prawdopodobnie imię Belzebub pochodzi od imienia boga Baala: Baal-Zebul (sem. pan podziemia lub pan podziemnych wód). Istnieje teoria iż bóstwo to było konkurencyjnym (jeśli chodzi o liczbę wyznawców) wobec boga Jahwe. Dlatego też starano sie zdyskredytować Baal-Zebul mianując go Baal-Zevuv.
Belzebub uważany jest w okultyzmie oraz w mitologii chrześcijańskiej za strażnika bram piekielnych. Wg rang piekielnych ma być .:przybocznym generałem piekła:. Przedstawiany jako demon (w tej postaci posiada wiele wizerunków) albo mucha.
abeł (gr. diabolos - oskarżyciel, oszczerca) - w judaizmie i chrześcijaństwie ogólna nazwa złych, upadłych aniołów; inne określenia: szatan, demon.
W demonologii judaizmu i chrześcijaństwa oraz satanologii średniowiecznej diabły tworzą hierarchię i są upostaciowione.
Diabeł jako pojęcie pojawia się w tych religiach i wierzeniach, których panteon jest bipolarny, spolaryzowany na przeciwstawne sobie, walczące ze sobą dominia i w których dokonało się przejście od religii mitologicznej do soteriologicznej (kiedy pojawia się pojęcie zła moralnego). Według niektórych naukowców pojęcie diabła pojawiło się w chrześcijaństwie i islamie poprzez judaizm z wierzeń starożytnego Iranu (manicheizm, mazdaizm i zaratusztrianizm).
Według Biblii diabeł to upadłe stworzenie duchowe, które sprzeciwiło się w sposób trwały Bogu, a jego celem jest utworzenie swojego królestwa na ziemi. Nie jest jednak równy Bogu, gdyż został przez niego stworzony. Nie należy go więc traktować jako .:złego boga:. W manicheizmie uważa się zaś, iż świat jest domeną diabła i jest on władcą materii — z tego powodu jest ona zła, świat duchowy i sam Bóg są znajdujące się poza materią są więc wolne od wpływu diabła, tak więc dobre.
W folklorze polskim także legendarne, rogate postacie, nie wywodzące się od upadłych aniołów lecz od złych lub złośliwych demonów - tzw. Czartów lub Biesów - pochodzących z mitologii Słowiańskiej.



Mefistofeles (Mefisto, Mefistofiel) : jeden z siedmiu wielkich książąt piekła, nazywany czasami samym Szatanem lub jego sługą. Jego imię pochodzi z hebrajskiego: mefir : niszczyciel, tofel : kłamca lub mephistoph : niszczyciel dobra albo z greki: mephostophiles : duch ciemności, nielubiący światła.
W .:Fauście:. to właśnie Mefistofeles zawiera pakt z tytułowym bohaterem i towarzyszy mu przez jakiś czas, by później zabrać jego duszę do piekła. Symbolizuje wartości negatywne, poznać go można po .:zimnym okrucieństwie, jadowitym śmiechu, który doprowadza do łez, okrutnej radości, jaką wywołuje czyjś ból:.
Mefistofeles pojawia się w wielu współczesnych utworach. Między innymi w Stowarzyszeniu umarłych dusz czy w Siewcy wiatrów