Straszne Historie

Mordercza lokatorka


Sabrinie wkońcu udało się wyjechać z tego okropnego miasta. Nie cierpiała go, przed mieszkańcami nicnie dało się ukryć. Każdy każdego obgadywał. Opuszczajšc rodzinne miasto czuła się nieswojo. Nigdy tak daleko sama nie wyjeżdżała, a na dodatek nie wiedziała co jš może czekać w nowym domu. Od dłuższego czasu starała się dostać na studia. Wkońcu jej się udało. Do akademika przyjechała bardzo póŸno, od razu poszła się zakwaterować, a potem udała się do swojego pokoju. Rano obudził jš zapach jajecznicy dochodzšcy z kuchni. Zdziwiła się trochę, ponieważ nie przypominała sobie, żeby ktoœ był w mieszkaniu jak przyszła. Wstała i podšżyła za pysznym zapachem. Zobaczyła chudš blšdynkę krzštajšcš się po kuchni.

- O czesc! Już wstałas? Jestem Karolina a ty pewnie Sabrina?

- Nom czesc.

- Pewnie jesteœ głodna co? Siadaj już ci nakładam.

- Dzięki. Prawdę mówiac od wczoraj nic nie jadłam. Byłam zbyt podekstytowana tym wszystkim.

- Rozumiem cie. Po œniadaniu oprowadzę cię po miesciem, co ty na to?

- Œwietny pomysł nie znam tutaj nikogo.

Zmęczone wróciły około godziny 23.00. Sabrina poszła pierwsza się kšpac. Karolina w tym czasie zakradła się do jej pokoju. Podeszła do łóżka i pokropiła poduszkę. Potem wyszła jakby nic się nie stało. Gdy tylko położyła głowę poduszce poczuła dziwny zapach. Zasnęła. Gdy się obudziła zobaczyła nad sobš Karolinę, usmiechala się do niej, jakby była niesamowicie szczesliwa.

- Co ci jest? Stalo się cos? - spytała Sabrina.

- Nic mi nie jest. Co cię to obchodzi. Odczep się ode mnie.

- Dobra spoko, wyluzuj tak tylko pytam. Po za tym to nie ja stoję nad twoim łóżkiem, tylko ty nad moim.

- Już idę nie wkurzaj się!

Sabrina wstała i poszła pod prysznic. Namydliła swoje ciało i poczuła okropny ból na plecach. Podeszła do lustra i to co zobaczyła przestraszyło jš. Jej plecy przeszywała ogromna szrama. Jak to się mogło stać i kiedy? Myœlała. Od tego czasu na jej ciele pojawiały się róŸne rany. Pewnego dnia, gdy wracała do domu zaczepiła jš pewna dziewczyna.

- Czesc! Jestem Daria. Czy to ty mieszkasz w pokoju nr. 34?

- Tak. A co?

- Nie, nic. Sama mieszkasz, nie boisz się po tym co się stało?

- Chwilę! NIe mieszkam sama. A niby co się tam stało?

- Rok temu zamordowano tam młodš dziewczynę. Pocięto jej ciało na kawałki i porozrzucano po całym pokoju. Podobno tam straszy jej duch. Z kim mieszkasz, jeœli można wiedzieć. Wszyscy mówiš, że sama.

- Mieszkam z Karolina. Boże nie wiedziałam co się tam stało.

- Zaraz, zaraz Karolina Tymek, z nia mieszkasz?

- Zgadza się! Znasz ja?

- Znałam ja.

- Znałaœ to ja ...

- Tak. Ja zamordowano.

- Nie to niemożliwe, przecież codziennie się z niš widuję. Napewno nie jest duchem.

- Karolina była zgrabnš blšdynkš. Sprawcy nigdy nie odnaleziono.

- Boże! Nie mam czasu musze już isc.

- Ale... Nie czekajš ani chwili dłużej Sabrina pobiegła do mieszkania. Nie było w nim Karoliny. Koło północy Sabrine zmorzył sen. Obudziły jš hałasy dobiegajšce z pokoju obok. To Karolina szukała coœ w szufladzie. Sabrina zobaczyła jak wyjmuje ostry nóż i kieruje się w jej stronę. Próbowała się obronić, zasłaniała dłonmi twarz. Karolinie to nie przeszkodziło. Odcięła jej palce, z których tryskała œwierza krew. Potem złamała jej żebra, które przebiły płuca. Nie mogła już oddychać. Wkońcu zemdlała. Już się nie obudziła. Jej ciało znaleziono poćwiatrowane i porozrzucane po całym pokoju. Tak samo jak w poprzednim zabójstwie. Podejrzewano tego samego zabójcę. Od tego czasu nikt nie mieszkał w pokoju nr. 34. Został on zamknięty. Podobno czasami pali się tam œwiatło i słychać głosy dziewczyn błagajšcych o litoœć.

<1-2-3>