Wampiryzm

Zdarzajšce się niekiedy przypadki przedwczesnego pochówku osób pogršżonych w transie kataleptycznym lub zapaœci. Rozpaczliwe próby wydostania się z zamknięcia, jakie podejmował żywcem pochowany, były przyczynš, że zwłoki znajdowano w nienaturalnych, konwulsyjnie wykrzywionych pozach, a dno trumny pełne było œwieżej krwi. Doktor H. Mayo w opublikowanej w roku 1851 rozprawie "On the Truths Containted in Popular Superstitions" wyraża opinię, że niekiedy w trumnach znajdowano ciała "osób po prostu wcišż jeszcze żywych lub takich, które jakiœ czas po pochówku pozostawały przy życiu; krótko mówišc pogrzebanych żywcem, których zgon nastšpił wskutek barbarzyństwa i ignoracji tych, którzy przedwczeœnie oddali ich ziemi".

Ludowe rozumienie sprawiedliwoœci domagało się, by złoczyńcę spotkała kara wieczna - wiarę w to podtrzymywała zresztš i religia - dlatego też uważano, że ktoœ, kto był wyrzutkiem społecznym za życia, pozostanie takim i po œmierci. Było zatem wielce prawdopodobne, że wampirem stanie się także człowiek, na którym w chwili zgonu cišżyła klštwa czy przekleństwo, a także w Węgrzech - martwo narodzone dzieci z nieprawego łoża, których rodzice również byli bękartami. W krajach słowiańskich za potencjalnych wampirów uważano również tych, nad których zwłokami przeleciał ptak lub przeskoczył przez nie kot. Wrogoœc niewielkich zamkniętych grup społ. wobec wszystkiego co niezwykłe znalazła odbicie w głębokiej wierze, że ludzie starzy, biedni i kalecy majš naturalnš skłonnoœć do bycia czarownikami i wampirami; z podobnych przyczyn za oznaki wampiryzmu uważano, w zależnoœci od czasu i miejsca, zajęczš wargę, owłosionš wew. stronę dłoni, niebieskie oczy lub rude włosy.

Zbieżnoœć w czasie relacji o pojawianiu się wampirów z atakami morowego powietrza, przy czym i jednemu, i drugiemu towarzyszyć miał trudny do wytrzymania fetor. Od czasów najwczęsniejszych uważano ten wampirzy fetor za zapowiedŸ i nieodłšcznego towarzysza zarazy. "Za przyzczyna wałęsajšcych suę po okolicy tych cuchnšcych rozkładem zwłok powietrze stało się tak skażone i zepsute, że rychło wybuchła straszliwa zaraza i mało który dom nie opłakiwał swoich zmarłych, miasto zaœ - niedawno jeszcze ludne - opustoszało doszczętnie; ci bowiem, którym udało się przetrwać mór i uniknšć zdradzieckich ataków z jego strony, w największym poœpiechu przenosili się do innych prowincji, aby ujœć groŸbie œmierci". Jacyœ dwaj młodzi ludzie dopadli wreszcie rzeczonego trupa i przebiwszy go mieczem - a z rany chlusnęła wtedy czerwona krew - spalili na popiół. "I dopiero wtedy, gdy w taki właœnie sposób zniszczony został ów piekielny potwór, zaraza, która tak srodze gnębiła ludzi, ustała zupełnie, a zepsute powietrze oczyœciło sie w ogniu trawišcym szczštki tego piekielnego bydlęcia, które je skaziło". W "Dissertatio de Vampiris Serviensibus" (1733) H. Zopfta czytamy: "Nocami wampiry wstajš z grobów, napadajš na œpišcych i wysysajš z nich całš krew, powodujšc ich œmierć. Nękajš one zarówno mężczyzn, jak i kobiety i dzieci, nie szczędzšc nikogo ani ze względu na wiek, ani na płeć. Ci zaœ, którzy pozostajš pod ich szkodliwym wpływem, uskarżajš się na dusznoœci i ogólny upadek ducha; rychło też umierajš".

Istnienie pewnych zboczeń, których objawy podobne sš do działań przypisywanych wampirom, np. nekrofagia (pożeranie zwłok), nekrosadyzm (okaleczanie zwłok w celu osišgnięcia zaspokojenia seksualnego) czy nekrofilia (stosunki płciowe ze zmarłymi, zarówno hetero- jak i homoseksualne, oraz masturbacja przy zwłokach).

Wampira można było unieszkodliwić, odkopujšc grób, wydobywajšc zeń ciało - które powinno znajdować się w doskonałym stanie - i przebijajšc mu serce jednym ciosem włóczni lub szpady.